De laatste treden bovenaan de trap zijn soms lastig, vooral als je slecht ter been bent. Eenmaal bovenaan kun je je niet meer ‘optrekken’ aan de trapleuning, want deze stijgt niet boven de trap uit. Twee fysiotherapeuten uit Zeewolde, Joël en Jeremy Blom, bedachten daarom “De Trapleuningverlenger”. Dit is een eenvoudig maar effectief hulpmiddel waarmee de trapleuning – de naam zegt het al – wordt verlengd. De verlenger wordt over het einde van de trapleuning geschoven, zodat deze een stuk langer wordt. Dit zorgt ervoor dat mensen zich ook bij de laatste traptreden boven aan de trap nog kunnen optrekken aan de (verlengde) leuning. Het idee voor de verlenger ontstond toen de broers als fysiotherapeuten bij mensen thuis kwamen en zagen dat het laatste stukje trap voor veel mensen een hindernis vormt. Ze ontwierpen een prototype via de computer en testen deze zelf uit. Met het idee wonnen de broers Blom in 2017 de Nationale ZorgInnovatieprijs.
Veel ouderen die terugkomen uit het ziekenhuis of revalidatiecentrum, kunnen eenmaal thuis vaak nog niet volledig zelfstandig wonen. Ze hebben dan geen mantelzorg meer, en vaak is de woning niet zorgvriendelijk. Dit beïnvloedt vaak het herstel en het welzijn van deze mensen. Aziza Aachiche en Femke Feenstra zagen dit probleem en gingen op zoek naar speciale, tijdelijke slaapplaatsen voor ouderen of andere hulpbehoevenden die voor korte tijd lichte zorg nodig hebben. Bijvoorbeeld na een ziekenhuisbezoek. Deze slaaplocaties komen beschikbaar in het nieuwe zorgconcept CareBnB. Het concept CareBnB houdt het midden tussen AirBnB en een Bed&Breakfast, met speciale aandacht voor (mantel)zorg. Er worden laagdrempelige woonruimtes aangeboden in de oorspronkelijke buurt van de bewoner. Op deze manier voelt iemand zich snel weer thuis en krijgt hij of zij ook dat beetje extra aandacht dat diegene nodig heeft. In 2018 zijn de eerste pilots met CareBnB-verblijven uitgevoerd.
Op meerdere NS-stations kunnen bezoekers hun medereizigers trakteren op een zelfgekozen muzieknummer dat ze mogen spelen op de openbare vleugels. De NS heeft de piano’s ingezet om de beleving op stations te verbeteren en de gevoelsmatige wachttijd van reizigers te verkleinen. Veel stations misten door verbouwingen gezelligheid en deze piano’s proberen de locaties tijdens de werkzaamheden aantrekkelijker te maken. De NS probeert er op deze manier voor te zorgen dat reistijd door reizigers niet wordt gezien als verloren tijd. De piano versterkt het gevoel dat het station een plek is waar mensen niet alleen aankomen en weggaan, maar ook tijdelijk samenkomen. Het pianospel van medereizigers leidt volgens NS tot een betere sfeer en muziek brengt saamhorigheid onder de reizigers. Daarom worden deze piano’s de laatste tijd op steeds meer stations geplaatst.
